Στο χωριό Utende υπήρχαν μερικοί κάτοικοι που φαίνονταν εύποροι. Τα σπίτια τους φαίνονταν πιο σταθερά από τις καλύβες, είχαν ρεύμα και τηλεόραση, κάποια είχαν ακόμα και φράχτη. Οι περισσότεροι κάτοικοι όμως ζούσαν σε καλύβες με στέγες από φύλλα κοκοφοίνικα. Ζούσαν με όσα έβγαζε αυτός ο πραγματικά ευλογημένος τόπος. Ένας τόπος πλούσιος σε πρώτες ύλες, αποκλεισμένος όμως από τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά θα πούμε σε άλλο κείμενο για αυτό.

Οι ψαράδες που είχαν βάρκα με μηχανή ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού σε ολόκληρο το νησί. Και μιλάμε για ένα νησί με πεντάστερα ξενοδοχεία, έναν τροπικό παράδεισο στα ανατολικά της Αφρικής. Οι υπόλοιποι ψαράδες είχαν τη ζωή του Ahmadi. Λίγα ψάρια κάθε μέρα για να φάει η οικογένειά τους και άλλα λίγα για να πουλήσουν στον μεσάζοντα που θα τα έδινε μετά στα ξενοδοχεία ή σε γειτονικά χωριά.

Όταν γυρίσαμε από τη βόλτα μας με τον Ahmadi, με μόνο ένα μεγάλο baracuda κι ένα γιγαντιαίο καβούρι στον κουβά μας, αναρωτιόμουν πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερνε να τα βγάλει πέρα. Και πώς όσα είχε ονειρευτεί για τη ζωή των παιδιών του, από το να φύγει η μεγάλη του κόρη να πάει να σπουδάσει, μέχρι να φτιάξει πιο γερό το σπιτικό τους για εκείνα, εξαρτιόνταν από μία και μόνο κωλομηχανή που δεν είχε στη βάρκα του.

Το ίδιο απόγευμα, ένα πουλμανάκι μας πήγε στη βόρεια μεριά του νησιού. Εκεί όπου η ActionAid είχε στήσει έναν συνεταιρισμό ψαράδων της περιοχής. Τι έκανε η ActionAid; Μάζεψε μερικούς άνδρες και γυναίκες, τους έμαθε να ψαρεύουν, τους έδωσε εργαλεία και μια μεγάλη γερή βάρκα και τους έδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα συνεργάζονταν ώστε να βγάζουν μια γερή ψαριά κάθε μέρα για να ζουν τις οικογένειές τους και να αναπτύσσουν μέρα με τη μέρα τον συνεταιρισμό τους.

Share this Story